دیسکیت یا عفونت دیسک، در واقع یک وضعیت التهابی است که در دیسک‌های بین مهره‌ای ستون فقرات، به خصوص در ناحیه کمر، رخ می‌دهد. در این حالت، باکتری‌ها یا ویروس‌ها به دیسک‌های کمری نفوذ می‌کنند و باعث تورم و التهاب شده و فشار بسیاری را بر روی دیسک وارد می‌کنند که در نهایت منجر به درد شدید کمر می‌گردد.

علت دیسکیت

• علت اصلی ایجاد دیسکیت، عفونت با باکتری‌ها یا ویروس‌ها است. در بیشتر موارد، دیسکیت ناشی از باکتری‌های استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) است که از طریق خون به دیسک کمری منتقل می‌شوند. علاوه بر این، باکتری‌های دیگری همچون استرپتوکوکوس (Streptococcus) و باکتری‌های گرم منفی (Gram-negative bacteria) نیز می‌توانند ایجاد عفونت در دیسک کمری کنند.
• همچنین، در برخی موارد، دیسکیت می‌تواند ناشی از ضعف سیستم ایمنی بدن باشد. به عنوان مثال، در بیمارانی که به بیماری‌هایی مانند سرطان، دیابت، هیومن ایمونودفیسینسی و یا بیماری‌های خودایمنی مبتلا هستند، خطر ابتلا به دیسکیت بیشتر است.
• علت دیگری که ممکن است به ایجاد دیسکیت منجر شود، آسیب به دیسک کمری است. در برخی موارد، آسیب به دیسک کمری ناشی از ضربه، آسیب جراحی، یا فشار طولانی مدت بر روی دیسک کمری می‌تواند باعث ایجاد عفونت در دیسک شود.

علائم دیسکیت

در دیسکیت، عفونت باعث ایجاد التهاب و تورم در دیسک کمری می‌شود که منجر به درد شدید کمر می‌شود. علاوه بر درد شدید کمر، دیگر علائم دیسکیت شامل موارد زیر می‌شود:

1. تب: در بیشتر موارد دیسکیت، تب نیز همراه با درد شدید کمر مشاهده می‌شود. تب نشان دهنده وجود عفونت در بدن است و در صورتی که با درد کمر همراه باشد، می‌تواند نشان دهنده عفونت دیسکیت باشد.
2. سفت شدن ماهیچه‌ها: در بیشتر موارد، درد کمر ناشی از دیسکیت باعث سفت شدن ماهیچه‌های پشتی می‌شود. این سفت شدن ماهیچه‌ها می‌تواند باعث محدودیت حرکتی شود و فعالیت‌های روزانه را دشوار کند.
3. درد: درد شدید کمر، علامت اصلی دیسکیت است. این درد ممکن است به صورت شدید و ناگهانی شروع شود و در بیشتر موارد با فشار بر روی دیسک کمری بیشتر شود. در برخی موارد، درد می‌تواند به سمت پا و یا شکم هم تیر بزند.
4. مشکل در فعالیت روزانه: درد شدید کمر می‌تواند باعث محدودیت در فعالیت‌های روزانه شود. به عنوان مثال، برخی فعالیت‌های روزانه مانند رانندگی، بلند کردن وزن‌ها و یا حتی نشستن به مدت طولانی مدت می‌تواند درد را بیشتر کند و مشکلات روزانه را برای بیمار ایجاد کند.

نحوه تشخیص

تشخیص دیسکیت به وسیله انواع مختلفی از آزمایش‌ها و تصویربرداری انجام می‌شود. در زیر، به توضیح هر یک از این روش‌ها پرداخته شده است:

1. آزمایش خون: آزمایش خون می‌تواند به عنوان یکی از روش‌های تشخیصی برای دیسکیت مورد استفاده قرار گیرد. در صورتی که دیسکیت ناشی از عفونت با باکتری‌ها یا ویروس‌ها باشد، ممکن است نشانگرهایی از عفونت در آزمایش خون مشاهده شود.
2. اسکن استخوان: اسکن استخوان می‌تواند به عنوان یکی دیگر از روش‌های تصویربرداری استفاده شود. در این روش، مواد رادیواکتیو به بیمار تزریق می‌شود و سپس تصاویر از استخوان‌های کمر گرفته می‌شود. این روش می‌تواند نشان دهنده تغییرات در استخوان‌های کمری باشد که ممکن است ناشی از دیسکیت باشد.
3. اشعه ایکس یا ام‌ارآی: اشعه ایکس و ام‌ارآی نیز به عنوان روش‌های تصویربرداری در تشخیص دیسکیت استفاده می‌شوند. در این روش‌ها، تصاویری از ستون فقرات کمر گرفته می‌شود که می‌تواند نشان دهنده تغییرات در دیسک کمری باشد.
4. تجزیه و تحلیل بافت: در صورتی که بیمار دچار علائم شدید دیسکیت باشد، ممکن است نیاز به تجزیه و تحلیل بافت باشد. در این روش، یک نمونه از بافت دیسک کمری برای تحلیل به آزمایشگاه ارسال می‌شود. این روش می‌تواند نشان دهنده تغییرات در بافت دیسک کمری باشد که ممکن است ناشی از دیسکیت باشد.

راه های درمان

درمان دیسکیت ممکن است شامل انواع مختلفی از روش‌های درمانی باشد که در زیر به توضیح هر یک از این روش‌ها پرداخته شده است:

۱. درمان دارویی

دیسکیت یک بیماری پایدار و مزمن است که به صورت طبیعی بهبود نمی‌یابد، اما می‌توان با درمان‌های مختلفی، علائم آن را کنترل کرد. یکی از راه‌های درمانی دیسکیت، استفاده از داروها است. در زیر، به توضیح انواع داروهای دیسکیت و راه های درمان دارویی آن پرداخته شده است:

1. ضد التهاب ها: داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن، دیکلوفناک و سلکوکسیب، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت مورد استفاده قرار بگیرند. این داروها می‌توانند به کاهش التهاب و درد کمک کنند.
2. داروهای عضلانی-اسکلتی: داروهایی مانند کاریزوپرودول، کلونازپام و متاکاربامول، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت استفاده شوند. این داروها می‌توانند به کاهش درد و تسکین عضلات کمک کنند.
3. داروهای ضد درد: داروهایی مانند ترامادول، کدئین و اکسیکودون، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت مورد استفاده قرار بگیرند. این داروها می‌توانند به کاهش درد کمک کنند.
4. داروهای آنتی‌دپرسانت: داروهای آنتی‌دپرسانت مانند آمیتریپتیلین و دوکسپین، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت استفاده شوند. این داروها می‌توانند به کاهش درد، تسکین عصبی و بهبود خواب کمک کنند.
5. داروهای آنتی‌اکسیدان: داروهای آنتی‌اکسیدان مانند ویتامین C و ویتامین E، می‌توانند به عنوان یکی از راه‌های درمانی دیسکیت استفاده شوند. این داروها می‌توانند به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کنند.
6. بهترین روش برای درمان دیسکیت، بر اساس تشخیص و توصیه پزشک معالج باید انتخاب شود. همچنین، درمان دیسکیت شامل یک ترکیب از روش‌های درمانی مختلفی مانند دارو درمانی، استراحت، عمل جراحی و استفاده از بریس می‌شود.

برای کسب اطلاعات در مورد دیسک دژنراتیو کلیک کنید

۲. فیزیوتراپی

فیزیوتراپی یکی از روش‌های درمانی پرکاربرد در دیسکیت است که به کاهش درد، بهبود عملکرد بدنی و پیشگیری از تشدید علائم دیسکیت کمک می کند. در زیر به توضیح انواع درمان‌های فیزیوتراپی دیسکیت پرداخته شده است:

1. تمرینات کششی: تمرینات کششی مانند تمرینات کششی کمر، می‌توانند به بهبود انعطاف پذیری عضلات کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
2. تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی مانند تمرینات تقویت عضلات شکم، پشت و ناحیه کمر، می‌توانند به بهبود پشتیبانی عضلانی و پایداری کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
3. تمرینات تعادل و کنترل: تمرینات تعادل و کنترل، مانند تمرینات تعادل روی یک پای، می‌توانند به بهبود تعادل و کنترل بدن کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
4. تمرینات هوازی: تمرینات هوازی مانند پیاده روی، شنا، دوچرخه سواری و پیلاتس، می‌توانند به بهبود قدرت عضلات، افزایش انعطاف پذیری و بهبود تنفس کمک کنند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کنند.
5. ماساژ: ماساژ می‌تواند به بهبود جریان خون و کاهش فشار روی عصب‌ها کمک کند و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کند.
6. دیسک تراپی: در این روش، با استفاده از دستگاه‌های خاص، فشار روی دیسک کمری کاهش داده می‌شود و در نتیجه، به کاهش درد کمک می‌کند.
7. الکترودهی و فیزیوتراپی الکتریکی: در این روش، با استفاده از الکترودها و تکنولوژی‌های الکتریکی، جریان الکتریکی به منظور کاهش درد و بهبود عملکرد بدنی استفاده می‌شود.

۳. درمان جراحی

در صورتی که درمان‌های غیرجراحی دیسکیت موفقیت آمیز نباشند، جراحی ممکن است به عنوان یک راه حل آخر برای درمان دیسکیت در نظر گرفته شود. در زیر به توضیح روش‌های جراحی دیسکیت پرداخته شده است:

1. لامینکتومی: در این روش، یک قسمت از استخوان لگن برای دسترسی به دیسک کمری بریده می‌شود. سپس قسمتی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، بریده می‌شود.
2. دیسکتومی: در این روش، بخشی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، بریده می‌شود.
3. فیوژن دیسک: در این روش، دو پایه استخوانی در سمت‌های دیسک قرار داده می‌شود و با استفاده از یک ماده فیوزیون، دو قسمتی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، حذف می‌شود.
4. جایگزینی دیسک: در این روش، دیسک قدیمی حذف شده و یک دیسک مصنوعی جایگزین آن قرار می‌گیرد.
5. کیفیت دیسک: در این روش، با استفاده از یک دستگاه خاص، بخشی از دیسک که فشار روی عصب‌ها را ایجاد می‌کند، حذف می‌شود و با ماده فیوزیون، دیسک کیفیت جایگزین می‌شود.

هر یک از روش‌های جراحی دیسکیت، مزایا و معایب خود را دارند و بسته به شرایط فردی هر بیمار، پزشک معالج باید روش مناسب را برای درمان دیسکیت تعیین کند.

۴. استفاده از بریس

بریس یا پشتیبانی لگنی، یک وسیله پزشکی است که برای درمان دیسکیت، درد کمر و سایر بیماری‌های مرتبط با کمر استفاده می‌شود. بریس کمک می کند که فشار روی دیسک کمری کاهش یابد و عضلات پشتیبانی کننده کمر را تقویت کند. در زیر به توضیح انواع بریس مورد استفاده در درمان دیسکیت پرداخته شده است:

1. بریس لمبوساکرال: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی لگن و کمر استفاده می‌شود و دارای بخش‌هایی است که بر روی شکم و پشت فشار می‌آورند.
2. بریس کمری: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی کمر و کاهش درد کمر استفاده می‌شود.
3. بریس استخوانی: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی استخوان‌های کمر و کاهش درد در این منطقه استفاده می‌شود.
4. بریس کورست: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی کمر و کاهش درد کمر استفاده می‌شود و از یک بند سفت شده برای پشت و شکم استفاده می‌کند.
5. بریس ساکرویلیاک: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی لگن و کاهش درد پشت و لگن استفاده می‌شود.
6. بریس هرنیتد: این نوع بریس برای کمک به پشتیبانی کمر و کاهش درد کمر در بیمارانی که دچار هرنیاسیون دیسکی هستند، استفاده می‌شود.
7. بریس تراپی: این نوع بریس برای کمک به کاهش درد کمر و بهبود عملکرد بدنی استفاده می‌شود و با استفاده از دستگاه‌های خاص، فشار روی دیسک کمری کاهش داده می‌شود.

بریس بهترین نتیجه را در مواردی که دیسکیت نسبتاً فاز اول خود را نشان داده است، به دست می‌دهد و در موارد شدیدتر، بسیاری از بیماران به عمل جراحی نیاز دارند.

عوارض عدم درمان دیسکیت

دیسکیت یک بیماری شدید کمر است که می تواند در صورت عدم درمان مناسب، عوارض جدی و خطرناکی برای سلامتی فرد داشته باشد. برخی از عوارض عدم درمان دیسکیت عبارتند از:

1. درد شدید: درمان نشده دیسکیت باعث درد شدید در ناحیه کمر و پاها می‌شود که ممکن است باعث محدودیت حرکت شود.
2. فشار روی عصب‌ها: در برخی موارد، دیسکیت باعث فشار روی عصب‌های مهم در ناحیه کمر می‌شود که ممکن است باعث تنگی نخاع شود و به عوارض جدی مانند فلج و ناتوانی منجر شود.
3. کاهش عملکرد: درمان نشده دیسکیت ممکن است باعث کاهش عملکرد شخص در کار و زندگی روزمره شود.
4. فلج: در برخی موارد شدید، دیسکیت باعث فلج شدید در پاها و پایین تنه می‌شود که نیازمند درمان فوری است.
5. مشکلات روانی: درمان نشده دیسکیت ممکن است باعث افزایش استرس و اضطراب شخص شود و مشکلات روحی و روانی را ایجاد کند.
6. اختلالات خواب: درمان نشده دیسکیت ممکن است باعث اختلالات خواب و افزایش خطر بروز بیماری‌های خطرناک مانند بیماری‌های قلبی و عروقی شود.
7. تشدید بیماری: عدم درمان دیسکیت ممکن است باعث تشدید بیماری و افزایش شدت درد و علائم دیگر شود.

بیماری های مرتبط

دیسکیت یک بیماری کمر است که می‌تواند با بیماری‌های دیگری مرتبط باشد. در زیر به توضیح بیماری‌های مرتبط با دیسکیت پرداخته شده است:

1. اسپاندیلوزیس: این بیماری به عنوان یک نوع از آرتروز کمری شناخته شده است و باعث تغییر در ساختار و فشار بر روی دیسک‌های کمری می‌شود. این بیماری باعث درد، سخت شدن عضلات و محدودیت حرکت می‌شود.
2. ستون فقرات لنگه‌ای: این بیماری نوعی از بیماری‌های عضلانی-اسکلتی است که باعث تشکیل انحنایی در ستون فقرات می‌شود. این بیماری باعث درد کمر، محدودیت حرکت و تشدید علائم دیسکیت می‌شود.
3. سندرم پیریفورمیس: این بیماری به دلیل تحریک عصب سیرکومفلکس، که در اطراف عضلات پیریفورمیس (عضله‌ای در ناحیه پشت لگن) قرار دارد، ایجاد می‌شود. این بیماری باعث درد، تورم و ناتوانی در ناحیه پشتی ران می‌شود.
4. ستون فقرات شنجاقی: این بیماری به دلیل تغییر در ساختار شنجاق‌های کمری ایجاد می‌شود. این بیماری باعث درد، تنگی نخاع و کاهش حرکت می‌شود.
5. آنکیلوزینگ سپوندیلیت: این بیماری نوعی از آرتروز است که باعث التهاب و تغییرات در ساختار شکمی ناحیه کمری می‌شود. این بیماری باعث درد، سخت شدن عضلات و محدودیت حرکت می‌شود.
6. کیست سینوویال: این بیماری یک نوع توده خوش خیم در ناحیه کمر است که به دلیل تشدید علائم دیسکیت، ممکن است تشخیص داده شود.

دیسک دژنراتیو (Degenerative Disc Disease) یک بیماری مربوط به ستون فقرات است که در آن دیسک‌های بین مهره‌ها فرسوده و ضعیف می‌شوند. این بیماری معمولاً در افراد بالای 40 سال شیوع دارد و به دلیل فرسایش و خرابی در دیسک‌ها و سایر قسمت‌های ستون فقرات ایجاد می‌شود.

در دیسک دژنراتیو، دیسک‌های بین مهره‌ها که برای جذب فشار و شوک وسیعی از بار بدنی و حرکات را به عهده دارند، فرسوده و شکسته می‌شوند. این فرسایش می‌تواند باعث ریزش جلویی مهره‌ها، فشرده شدن ریشه‌های عصبی و درد در مناطق مختلف بدن شود. در برخی موارد، دیسک‌های فرسوده می‌توانند فشار بیشتری به روی عصب‌های مهم در این منطقه وارد کنند و باعث اختلالات عصبی و ناتوانی‌های مربوطه شوند.

انواع دیسک های دژنراتیو

1. دیسک دژنراتیو در کمر:
   دیسک دژنراتیو در کمر، یک بیماری مربوط به دیسک های بین مهره‌های کمری است که در آن، دیسک‌ها به دلیل فرسایش و ضعف باعث درد و سایر علائم مربوط به بیماری می‌شوند. عواملی که می‌توانند به دیسک دژنراتیو کمک کنند شامل سن، ژنتیک، فعالیت بدنی شدید، سابقه آسیب درونی یا خارجی به کمر و سایر عوامل مربوط به سبک زندگی می‌شوند.

علائم دیسک دژنراتیو کمر شامل درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری است. درمان دیسک دژنراتیو کمر شامل تغییرات در سبک زندگی، فیزیوتراپی، درمان دارویی و در صورت نیاز، جراحی است. برای تشخیص و درمان دقیق باید به یک پزشک متخصص مراجعه کرد.

2. دیسک دژنراتیو قفسه سینه:
   دیسک دژنراتیو قفسه سینه نیز یک بیماری مربوط به دیسک‌های بین مهره‌های قفسه سینه است که در آن، دیسک‌ها به دلیل فرسایش و ضعف باعث درد و سایر علائم مربوط به بیماری می‌شوند. عواملی که می‌توانند به دیسک دژنراتیو قفسه سینه کمک کنند شامل سن، ژنتیک، سابقه آسیب درونی یا خارجی به قفسه سینه و سایر عوامل مربوط به سبک زندگی می‌شوند.

علائم دیسک دژنراتیو قفسه سینه شامل درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری است. درمان دیسک دژنراتیو قفسه سینه شامل تغییرات در سبک زندگی، فیزیوتراپی، درمان دارویی و در صورت نیاز، جراحی است. برای تشخیص و درمان دقیق باید به یک پزشک متخصص مراجعه کرد.

3. دیسک دژنراتیو در گردن:
   دیسک دژنراتیو در گردن نیز یک بیماری مربوط به دیسک‌های بین مهره‌های گردن است که در آن، دیسک‌ها به دلیل فرسایش و ضعف باعث درد و سایر علائم مربوط به بیماری می‌شوند. عواملی که می‌توانند به دیسک دژنراتیو گردن کمک کنند شامل سن، ژنتیک، سابقه آسیب درونی یا خارجی به گردن و سایر عوامل مربوط به سبک زندگی می‌شوند.

علائم دیسک دژنراتیو گردن شامل درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری است. درمان دیسک دژنراتیو گردن شامل تغییرات در سبک زندگی، فیزیوتراپی، درمان دارویی و در صورت نیاز، جراحی است. برای تشخیص و درمان دقیق باید به یک پزشک متخصص مراجعه کرد.

علت ایجاد دیسک دژنراتیو

دیسک دژنراتیو یا فرسایش دیسک نوعی بیماری است که در آن بافت‌های دیسک، که مانند فراز و نشیب‌های توپی در بین دو استخوان فقرات قرار دارند، فرسایش می‌کنند. این بیماری معمولاً در افراد بالای ۳۵ سال شروع می‌شود و ممکن است به دلیل عوامل مختلفی از جمله سن، ژنتیک، صنعتی بودن شغل، چاقی، فعالیت بدنی نامناسب، صدمات و غیره رخ دهد.

در دیسک دژنراتیو، بافت‌های دیسک فرسایش می‌کنند که می‌تواند به دو علت زیر باشد:

1. پارگی دیسک یا ترک: پارگی دیسک یا ترک در بافت‌های دیسک ممکن است به علت فشار زیادی که بر روی دیسک وارد می‌شود، ایجاد شود. این فشار ممکن است به دلیل بارهای سنگین بر روی فقرات، برخورد شدید با یک شیء سخت، انجام حرکات نامناسب یا به دلیل سن و ضعف بافت‌های دیسک ایجاد شود. پارگی دیسک می‌تواند باعث تخلیه مواد درون دیسک شده و باعث فشار بیشتر بر روی فقرات شود.
2. خشک شدن: دیسک‌ها شبیه به یک اسفنج هستند و آب درون آن‌ها را جذب می‌کنند. با سن، این قابلیت جذب آب کاهش می‌یابد، باعث خشک شدن دیسک می‌شود و سپس بافت‌های دیسک ترک می‌خورند. همچنین، اختلال در فرآیند چربی‌زدایی در بافت‌های دیسک نیز می‌تواند به خشک شدن دیسک و در نتیجه، دیسک دژنراتیو منجر شود.

دیسک دژنراتیو ممکن است به علت عوامل مختلفی ایجاد شود و به دلیل پیچیدگی علت آن، درمان آن نیز ممکن است پیچیده باشد. برای پیشگیری از این بیماری، بهتر است که به فعالیت بدنی منظم، حفظ وزن سالم، انجام تمرینات تقویتی، استفاده از تکنیک‌های درست برای جابجایی بارها و سر و کار با ابزارهای صنعتی و همچنین انجام تمرینات کششی و تعادلی توجه کنید.

علائم دیسک دژنراتیو

برخی از علائم دیسک دژنراتیو عبارتند از:

• درد مبهم در اطراف دیسک‌های آسیب دیده که ممکن است به صورت ناگهانی شروع شود یا در طول زمان تدریجی تشدید شود.
• درد شدید پس از فعالیت شدید یا فشار بر ستون فقرات، مانند بلند کردن اشیاء سنگین یا انجام تمرینات ورزشی شدید.
• افزایش درد با حرکت، مانند پیچ خوردن یا خم شدن، و کاهش درد با استراحت.
• مشکل در حرکت و کاهش دامنه حرکتی به دلیل درد و استفاده نکردن عضلات به طور مداوم.
• تنش یا اسپاسم عضلانی در مناطق مجاور دیسک دژنراتیو به علت تلاش بدن برای حفظ استحکام و پشتیبانی از منطقه دژنره شده.
• افزایش درد هنگام نشستن یا ایستادن طولانی مدت، به دلیل فشار بیشتر بر روی دیسک‌های دژنراتیو شده.

در مورد دیسک دژنراتیو گردن، علائم شامل درد یا ضعف تیز و گزنده و سوزن سوزن شدن در شانه ها، بازوها یا دست ها می‌شوند که به عنوان رادیکولوپاتی گردنی شناخته می‌شوند.

در مورد دیسک دژنراتیو کمر، علائم شامل درد یا ضعف تیز و گزنده و سوزن سوزن شدن در باسن، لگن یا پاها که به عنوان رادیکولوپاتی کمری شناخته می‌شوند، می‌باشد.

بعضی از بیماران با دیسک دژنراتیو هیچ علائمی ندارند و تشخیص این بیماری بر اساس تصویربرداری و تاریخچه پزشکی انجام می‌شود. همچنین، برای درمان بیماری دیسک دژنراتیو، پزشک ممکن است از ماساژ، فیزیوتراپی، داروهای ضد التهابی، کورتیکواستروئیدها و در موارد شدیدتر، عمل جراحی استفاده کند.

عوامل خطر

دیسک دژنراتیو یک بیماری مزمن است که منجر به فرسایش بافت‌های دیسک بین دو استخوان فقرات می‌شود. این بیماری معمولاً در افراد بالای ۳۵ سال شروع می‌شود و علل مختلفی می‌تواند باعث آن شود. در زیر به عوامل خطر دیسک دژنراتیو اشاره می‌شود:

1. کاهش مایع درون دیسک: دیسک‌ها شبیه به یک اسفنج هستند و آب درون آن‌ها را جذب می‌کنند. با سن، این قابلیت جذب آب کاهش می‌یابد، باعث خشک شدن دیسک می‌شود و سپس بافت‌های دیسک فرسایش می‌کنند.
2. ترک ها و پارگی های ریز در دیسک ها: پارگی دیسک یا ترک در بافت‌های دیسک ممکن است به علت فشار زیادی که بر روی دیسک وارد می‌شود، ایجاد شود. این فشار ممکن است به دلیل بارهای سنگین بر روی فقرات، برخورد شدید با یک شیء سخت، انجام حرکات نامناسب یا به دلیل سن و ضعف بافت‌های دیسک ایجاد شود.
3. التهاب دیسک ها: التهاب دیسک ممکن است به علت عفونت، صدمه، یا تحریک ایجاد شود. این التهاب ممکن است باعث تخلیه مواد درون دیسک شود و باعث فشار بیشتر بر روی فقرات شود.
4. وارد شدن ضربه یا آسیب به ستون فقرات: ضربه‌های شدید به ستون فقرات مانند حادثه رانندگی، ورزش های خشن و غیره می‌تواند باعث ترک و شکستگی در دیسک ها شود.
5. فشار مکرر به ستون فقرات: فشار مکرر و مداوم به ستون فقرات می‌تواند باعث فرسایش دیسک‌ها شود.
6. اضافه وزن: اضافه وزن ممکن است باعث افزایش فشار بر روی دیسک‌ها شود که باعث فرسایش و ضعف آن‌ها می‌شود.
7. افزایش سن: با سن، دیسک‌ها کمتر قابلیت بازیابی دارند و در نتیجه ممکن است فرسایش آن‌ها افزایش یابد.
8. سیگار کشیدن: سیگار کشیدن ممکن است باعث کاهش جریان خون و تأخیر در بازیابی بافت‌های دیسک شود کهمی‌تواند باعث فرسایش دیسک‌ها شود.
9. عدم تعادل اسکلتی عضلانی، مانند اسکولیوز: عدم تعادل اسکلتی عضلانی ممکن است باعث فشار نامناسب بر روی دیسک‌ها شود که می‌تواند باعث فرسایش آن‌ها شود.
10. نشستن طولانی مدت: نشستن برای طولانی مدت ممکن است باعث فشار نامناسب بر روی دیسک‌ها شود و باعث فرسایش آن‌ها شود.
11. وضعیت بدنی ضعیف: وضعیت بدنی ضعیف و عدم تمرین مناسب می‌تواند باعث ضعف بافت‌های دیسک شود و باعث فرسایش آن‌ها شود.

در کل، پیشگیری از دیسک دژنراتیو شامل تحریک کردن بافت‌های دیسک، پیشگیری از فشار نامناسب بر روی دیسک‌ها، حفظ وضعیت بدنی مناسب، کاهش وزن، اجتناب از سیگار کشیدن، و انجام تمرینات تقویتی و کششی است.

نحوه تشخیص

دیسک دژنراتیو یک بیماری مربوط به فرسایش و ضعف دیسک‌های بین مهره‌های انسان است که می‌تواند در مناطق مختلف از بدن ایجاد شود. تشخیص دیسک دژنراتیو از طریق تاریخچه پزشکی، امتحان جسمانی و تصویربرداری تشخیصی ممکن است.

برای تشخیص دیسک دژنراتیو در ستون فقرات، پزشک ممکن است از اشعه ایکس، CT یا MRI استفاده کند. این تصویربرداری‌ها به پزشک اطلاعات دقیقی در مورد جزئیات ستون فقرات می‌دهند و می‌توانند به تشخیص و شناسایی نواحی دژنراتیو کمک کنند.

همچنین، پزشک ممکن است از امتحان جسمانی برای تشخیص دیسک دژنراتیو استفاده کند. در این امتحان، پزشک نواحی دردناک را بررسی کرده و علائم دیگری مانند تنگی عصبی، اختلال حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری را بررسی می‌کند.

در کل، برای تشخیص دیسک دژنراتیو، پزشک ممکن است از تاریخچه پزشکی، امتحان جسمانی و تصویربرداری‌های تشخیصی استفاده کند. پس از تشخیص، پزشک می‌تواند بهترین درمان را برای بیمار تعیین کند.

درمان

برای درمان دیسک دژنراتیو، روش‌های مختلفی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شوند:

1. تمرینات تقویتی و دامنه حرکتی: تمرینات تقویتی و کشش برای بهبود عملکرد عضلات و جلوگیری از فرسایش بیشتر دیسک‌ها مفید هستند. این تمرینات شامل تمرینات ایستاده و نشسته، تمرینات با وزن تندرستی، تمرینات درون آب، یوگا و پیلاتس می‌شوند.
2. درمان دستی (تحرکات مفصلی و بافت نرم): درمان دستی شامل تحرکات مفصلی و بافت نرم است که به کاهش درد و بهبود حرکت در مناطق مورد نیاز کمک می‌کند.
3. کشش فعال: کشش فعال می‌تواند بهبود دهنده موقعیت بدن و نورومیوسکولار باشد و به کاهش درد کمک می‌کند.
4. وسایل کمکی برای بهبود حمایت از گردن، مانند بالش های طبی.
5. بازآموزی عملکردی و اصلاح فعالیت: بازآموزی عملکردی و اصلاح فعالیت می‌تواند بهبود عملکرد روزمره و کاهش درد کمک کند.
6. التراسوند تراپی: التراسوند تراپی می‌تواند بهبود عملکرد بافت‌های نرم و کاهش درد کمک کند.
7. گرما و یخ درمانی: استفاده از گرما و یخ می‌تواند بهبود عملکرد بافت‌های نرم و کاهش درد کمک کند.
8. تحریک الکتریکی: تحریک الکتریکی می‌تواند بهبود عملکرد عضلات و کاهش درد کمک کند.
9. تزریق استروئید: تزریق استروئید می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند.
10. نوروتومی فرکانس رادیویی: نوروتومی فرکانس رادیویی می‌تواند به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک کند.
11. داروها: داروهای تسکین درد، ضد التهابی و عضلانی می‌توانند به کاهش درد کمک کنند، اما باید توسط پزشک تجویز شوند.

معمولاً برای درمان دیسک دژنراتیو، یک روش درمانی تکنیکال استفاده نمی‌شود و بهتر است که برای درمان بیمار، ترکیبی از روش‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرد که توسط پزشک تعیین می‌شود. به عنوان مثال، تمرینات تقویتی و کشش همراه با درمان دستی و استفاده از وسایل کمکی مانند بالش طبی و تزریق استروئید، ممکن است برای برخی بیماران مفید باشد. همچنین، در موارد شدیدتر ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. بنابراین، بهتر است که پیش از انتخاب روش درمانی، با پزشک خود مشورت کنید و روش درمانی مناسب برای شما را تعیین کنید.

استفاده از بریس

درمان دیسک دژنراتیو با بریس (Brace) یا ارتوز (Orthosis) در برخی موارد می‌تواند به عنوان یکی از روش‌های درمانی استفاده شود. در زیر به برخی از اطلاعات مربوط به این روش‌ها اشاره شده است:

1. بریس (Brace): بریس یک وسیله ارتوپدیک است که بر روی بخش‌های مختلف بدن قرار داده می‌شود و به منظور کاهش درد و بهبود کارایی بدن استفاده می‌شود. در مورد درمان دیسک دژنراتیو، بریس ممکن است برای کاهش فشار بر روی دیسک و حفظ استحکام ستون فقرات استفاده شود. برای انتخاب نوع بریس مناسب، بهتر است با پزشک متخصص مشورت کنید.
2. مزایا: استفاده از بریس یا ارتوز در درمان دیسک دژنراتیو می‌تواند بهبود در کارایی بدن، کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی بیمار ایجاد کند. همچنین، استفاده از این روش‌ها ممکن است به جای استفاده از داروهای درد، جراحی یا فیزیوتراپی استفاده شود.
3. محدودیت‌ها: استفاده از بریس یا ارتوز ممکن است منجر به محدودیت در حرکت بدن شود و باعث ایجاد احساس ناراحتی و عدم راحتی شود. همچنین، استفاده از این روش‌ها نمی‌تواند به طور کامل مشکل دیسک دژنراتیو را درمان کند و ممکن است در برخی موارد نیاز به روش‌های درمانی دیگری داشته باشد.

عوارض عدم درمان

اگر دیسک دژنراتیو درمان نشود، ممکن است باعث عوارض جدی برای بیمار شود که شامل موارد زیر می‌شود:

1. درد شدید: دیسک دژنراتیو ممکن است باعث درد شدید در منطقه پشتی و گردنی شود که می‌تواند به سایر مناطق بدن شامل بازوها، پاها، و گردن منتقل شود.
2. فشار بر روی عصب‌ها: در برخی موارد، دیسک دژنراتیو می‌تواند فشار بر روی عصب‌های اطراف دیسک و فشار بر روی نخاع را ایجاد کند که باعث درد، اختلال حسی، و ناتوانی شدید می‌شود.
3. اختلال حرکتی: دیسک دژنراتیو ممکن است باعث اختلال در حرکت و کارایی بدن شود. به عنوان مثال، کاهش قابل توجهی در قدرت عضلات پا، کاهش تعادل، و کاهش توانایی باربری می‌تواند ایجاد شود.
4. اختلال در خواب: درد شدید به دلیل دیسک دژنراتیو ممکن است باعث اختلال در خواب شود که باعث افزایش خستگی و افت تمرکز بیمار می‌شود.
5. افزایش ریسک آسیب شدید: افزایش خطر شکستگی دیسک، آسیب به ستون فقرات، و افزایش ریسک نیاز به جراحی فوری می‌تواند نتیجه عدم درمان دیسک دژنراتیو باشد.
6. افزایش ریسک اختلالات مزمن: عدم درمان دیسک دژنراتیو ممکن است باعث افزایش ریسک اختلالات مزمن شود که شامل افسردگی، اضطراب، و دردهای مزمن می‌شود.

بیماری های مرتبط

1. اسکولیوز بزرگسالان:
   اسکولیوز بزرگسالان یک بیماری مربوط به ستون فقرات است که به دلیل فرسایش دیسک‌ها و سایر قسمت‌های ستون فقرات ایجاد می‌شود. در اسکولیوز بزرگسالان، انحراف در ستون فقرات رخ می‌دهد که معمولاً به صورت خمیدگی به یکی از طرفین ستون فقرات مشاهده می‌شود.

2. فتق دیسک:
   فتق دیسک نیز یک بیماری مربوط به دیسک‌های بین مهره‌ها است که در آن، ماده داخلی دیسک از محیط خود خارج شده و به فضای اطراف فشار می‌آورد. این فشار می‌تواند باعث درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری شود.

3. تنگی ستون فقرات:
   تنگی ستون فقرات نیز یک بیماری مرتبط با ستون فقرات است که در آن فضایی که عصب‌ها و نخاع فرعی از آن عبور می‌کنند، تنگ شده و باعث اختلالات عصبی و درد در مناطق مختلف بدن می‌شود.

4. اسپوندیلولیستزیز:
   اسپوندیلولیستزیز یک بیماری مربوط به ستون فقرات است که در آن، یکی از مهره‌ها از محل اتصالش به ستون فقرات جدا می‌شود و به جلو یا عقب انحراف می‌کند. این بیماری معمولاً در قسمت پایین ستون فقرات، یعنی منطقه لگن، ران و پاها رخ می‌دهد.

کایفوزیس (Kyphosis) یکی از انواع ناهجاری های ستون فقرات است که در آن ناحیه گردنی و یا ناحیه سینه‌ای (توراسیک) ستون فقرات به شکل غیرطبیعی خمیده می‌شود. این حالت می‌تواند به صورت مادرزادی یا اکتسابی پدید آید.

انواع کایفوزیس

۱. گیبوس دیفورمیتی

گیبوس دیفورمیتی (Gibbus deformity) یک نوع کایفوزیس است که معمولاً به دلیل عفونت استخوان و نفوذ آن به ستون فقرات ایجاد می‌شود. این حالت می‌تواند باعث شکل گرفتن یک قوز (گیبوس) در ناحیه سینه‌ای (توراسیک) شود. این نوع کایفوزیس معمولا به دلیل عفونت‌های استخوانی مانند توبرکولوز استخوان، عفونت مربوط به سیفیلیس، و یا عفونت‌های ایدز ایجاد می‌شود. درمان این حالت معمولا با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و جراحی برای ترمیم ستون فقرات مشکل‌دار است.

۲. هایپرکایفوزیس:

هایپرکایفوزیس (Hyperkyphosis) یک نوع کایفوزیس است که در آن ستون فقرات پشتی خمیده است و قوس خمش در ناحیه سینه‌ای بسیار بزرگ شده است. این حالت معمولاً در بزرگسالان بالای ۶۰ سال با ضعف عضلات پشتی و کاهش استحکام استخوان‌ها ایجاد می‌شود. علائم هایپرکایفوزیس شامل خمیدگی پشت، درد، محدودیت حرکت و کاهش قدرت عضلات پشتی است. درمان هایپرکایفوزیس ممکن است شامل تمرینات فیزیکی، جراحی و یا استفاده از انواع داروها مانند بیسفوسفونات‌ها باشد.

۳. کایفوزیس مادرزادی:

کایفوزیس مادرزادی (Congenital Kyphosis) یک نوع کایفوزیس است که به دلیل خلل در رشد جنینی ایجاد می‌شود. در این نوع کایفوزیس، قوس خمش ستون فقرات در ناحیه سینه‌ای از بدو تولد وجود دارد و این حالت به دلیل خلل در رشد جنینی ایجاد می‌شود. علائم کایفوزیس مادرزادی می‌تواند شامل خمیدگی پشت، درد، فشار بر ریشه های عصبی و کاهش قدرت عضلات پشتی باشد. درمان این حالت ممکن است شامل تمرینات فیزیکی، جراحی و یا استفاده از انواع دستگاه‌های ارتوپدی مانند پشتیبان‌های کمکی باشد.

۴. بیماری شوئرمن:

بیماری شوئرمن (Scheuermann’s disease) یک نوع کایفوزیس است که در آن ستون فقرات پشتی در ناحیه سینه‌ای (توراسیک) به شکل خمیدهایپرتروفی شده است. این بیماری معمولاً در دوران نوجوانی آغاز می‌شود و می‌تواند باعث خمیدگی پشت و درد در ناحیه سینه‌ای شود. علل بیماری شوئرمن نامشخص است، اما به نظر می‌رسد که عوامل ژنتیکی و یا عوامل محیطی مانند کمبود ویتامین‌ها و کمبود مواد معدنی می‌تواند نقش داشته باشد. درمان بیماری شوئرمن ممکن است شامل تمرینات فیزیکی، استفاده از دستگاه‌های ارتوپدی مانند پشتیبان‌های کمکی و یا در موارد شدیدتر جراحی باشد.

علت ایجاد کایفوزیس

1. تروما‌ها:
   تروماها یکی از علت‌های اصلی کایفوزیس هستند که می‌تواند به دلیل ضربه‌های مستقیم به ستون فقرات و یا ناحیه اطراف آن ایجاد شود. تروماهای شدید مانند حوادث خودرو، سقوط از ارتفاع و یا حوادث ورزشی می‌توانند باعث شکستگی استخوان‌ها و تغییر شکل ستون فقرات شوند.
2. پوکی استخوان:
   پوکی استخوان (Osteoporosis) یکی دیگر از علل ایجاد کایفوزیس است که معمولاً در بزرگسالان و پیرمردان رخ می‌دهد. در این بیماری، استحکام استخوان‌ها کاهش می‌یابد و در نتیجه ستون فقرات پشتی خمیده‌تر می‌شود. عواملی مانند کمبود کلسیم و ویتامین D، عدم تحرک و فعالیت بدنی، مصرف برخی داروها و افزایش سن می‌توانند باعث ایجاد پوکی استخوان و در نتیجه کایفوزیس شوند.
3. ضایعات توموری:
   ضایعات توموری یکی دیگر از علل کایفوزیس است که می‌تواند به دلیل وجود تومورهای بدخیم در ناحیه ستون فقرات ایجاد شود. تومورهای بدخیم می‌توانند باعث تخریب استخوان‌ها و تغییر شکل ستون فقرات شوند.
4. بیماری‌های عفونی:
   بیماری‌های عفونی مانند توبرکولوز استخوان، عفونت سیفیلیس، و عفونت‌های ایدز می‌توانند باعث ایجاد کایفوزیس شوند. این بیماری‌ها می‌توانند باعث تخریب استخوان‌ها و تغییر شکل ستون فقرات شوند.
5. بیماری‌های مادرزادی:
   بیماری‌های مادرزادی مانند کایفوزیس مادرزادی می‌توانند به دلیل خلل در رشد جنینی و تشکیل نامناسب ستون فقرات ایجاد شوند.
6. بیماری‌های روماتیسمی و التهابی:
   بیماری‌های روماتیسمی و التهابی مانند التهاب مفاصل، آرتریت روماتوئید، و سندرم بیش‌فعالی روده می‌تواند باعث تغییر شکل ستون فقرات و ایجاد کایفوزیس شوند.
7. بد نشستن و انحرافات ستون فقرات:
   بد نشستن و انحرافات ستون فقرات نیز می‌توانند در طولانی مدت باعث ایجاد کایفوزیس شوند. بد نشستن و عدم تحرک موجب ضعف عضلات پشتی و نحوه قرارگیری نادرست ستون فقرات می‌شود که در نتیجه می‌تواند به تغییر شکل و کایفوزیس منجر شود. همچنین، انحرافات ستون فقرات مانند اسکولیوز، کایفوز و لردوز نیز می‌توانند باعث تغییر شکل ستون فقرات و ایجاد کایفوزیس شوند.

علائم کایفوزیس

کایفوزیس یک بیماری است که معمولاً با تغییر شکل ستون فقرات همراه است. در این بیماری، ستون فقرات پشتی خمیده‌تر می‌شود که می‌تواند به علائم و نشانه‌های زیر منجر شود:

1. درد پشت:
   درد پشتی یکی از شایع‌ترین علائم کایفوزیس است. درد می‌تواند در ناحیه ستون فقرات و همچنین در ناحیه گردن، شانه و جلوی قفسه سینه رخ دهد.
2. خمیدگی ستون فقرات:
   تغییر شکل ستون فقرات باعث خمیدگی و انحنای بیشتر آن می‌شود که به صورت دائمی باقی می‌ماند.
3. محدودیت حرکت:
   کایفوزیس می‌تواند باعث محدودیت حرکت و افزایش سختی در ناحیه ستون فقرات شود.
4. تنگی نفس:
   در برخی از موارد، کایفوزیس می‌تواند باعث تنگی نفس و مشکل در تنفس شود.
5. خستگی و ضعف عضلانی:
   خستگی و ضعف عضلانی نیز می‌توانند باعث شده باشند که بیماران با کایفوزیس دشواری در انجام فعالیت‌های روزانه خود داشته باشند.
6. مشکلات گوارشی:
   در بعضی از موارد، کایفوزیس می‌تواند باعث مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ، یبوست و یا اسهال شود.
7. ناتوانی در حرکت و راه رفتن:
   تغییر شکل ستون فقرات می‌تواند باعث ناتوانی در حرکت و راه رفتن شود، به خصوص در بیمارانی که بیماری در سنین پیری پیش‌آمده است.

عوارض کایفوزیس

عوارض کایفوزیس می‌توانند به شرح زیر باشند:

1. افزایش خطر شکستگی استخوان:
   کایفوزیس می‌تواند باعث کاهش استحکام استخوان‌ها شود، که منجر به افزایش خطر شکستگی استخوان می‌شود.
2. مشکلات تنفسی:
   تغییر شکل ستون فقرات می‌تواند باعث تنگی نفس، مشکل در تنفس و اختلال در عملکرد ریه‌ها شود.
3. مشکلات گوارشی:
   کایفوزیس می‌تواند باعث ایجاد مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ، سوء هاضمه و تغییر در عادات روده‌ای شود.
4. درد و عدم راحتی:
   بیماران کایفوزیس ممکن است احساس درد و عدم راحتی در ناحیه پشت و گردن داشته باشند.
5. مشکلات قلبی:
   کایفوزیس می‌تواند باعث اختلال در عملکرد قلب شود و باعث افزایش خطر بروز بیماری‌های قلبی شود.
6. مشکلات ادراری:
   تغییر شکل ستون فقرات می‌تواند باعث ایجاد مشکلات ادراری مانند ناتوانی در کنترل دفع ادرار و یا عفونت ادراری شود.
7. اختلالات عصبی:
   بعضی از بیماران کایفوزیس ممکن است اختلالات عصبی داشته باشند که شامل تورم و درد در ناحیه گردن، اختلال در کنترل حرکات و حساسیت در ناحیه پایینی بدن است.
8. مشکلات روانی:
   بعضی از بیماران کایفوزیس ممکن است از اضطراب، افسردگی و مشکلات روانی دیگر رنج ببرند که ممکن است ناشی از تغییر شکل شدید ستون فقرات و اختلال در فعالیت روزانه آنها باشد.

نحوه تشخیص

راه‌های تشخیص کایفوزیس شامل معاینه فیزیکی، مشاهده بیمار، تست آدامز، معاینه دستی، حرکت، معاینه عصبی و تصویربرداری می‌شوند. در زیر به برخی از روش‌های تشخیص کایفوزیس اشاره شده است:

1. معاینه فیزیکی:
   در معاینه فیزیکی، پزشک شما علائم خاصی را بررسی می‌کند، شامل خمیدگی ستون فقرات، درد پشت، تغییر در حرکت و ناراحتی در ناحیه پشتی بدن شما.
2. مشاهده بیمار:
   پزشک شما ممکن است از شما بخواهد تا برای ارزیابی نحوه حرکت شما در حین راه رفتن، بلند کردن اشیاء و یا خم شدن، به مشاهده بیمار مبادرت کند.
3. تست آدامز:
   تست آدامز یک روش ساده برای تشخیص کایفوزیس است که در آن بیمار باید روی یک صندلی نشیند و پزشک با استفاده از فشار دادن روی ستون فقرات، تغییرات در حرکت و درد بیمار را بررسی می‌کند.
4. معاینه دستی:
   در معاینه دستی، پزشک شما با استفاده از دستان خود، ستون فقرات شما را بررسی می‌کند تا تغییر در شکل و ساختار ستون فقرات را بسنجد.
5. حرکت:
   حرکت و تغییرات در شکل ستون فقرات شما ممکن است با استفاده از تمرینات فیزیوتراپی و یا تمرینات حرکتی دیگر مانند یوگا و پیلاتس بررسی شوند.
6. معاینه عصبی:
   در معاینه عصبی، پزشک شما بررسی می‌کند که آیا اختلالات عصبی وجود دارد یا خیر، مانند تحریک شدن عصب‌ها، کاهش حساسیت و یا تحریک واکنش عضلانی.
7. تصویربرداری:
   تصویربرداری مانند اسکن X، اسکن MRI و یا CT-Scan می‌تواند به پزشک کمک کند تا تغییر شکل ستون فقرات را بررسی کند و شدت آن را بسنجد.

پیشگیری از کایفوزیس

به طور کلی، پیشگیری از کایفوزیس باید در دو مرحله صورت گیرد: پیشگیری از بروز بیماری و پیشگیری از تشدید بیماری. در زیر به برخی از راه‌های پیشگیری از کایفوزیس اشاره شده است:

1. پیشگیری از بروز بیماری:

• انجام تمرینات فیزیکی و ورزش های مرتبط با حفظ سلامتی ستون فقرات و عضلات پشتی
• رعایت تکنیک‌های صحیح برای برخورد با اشیاء سنگین
• رعایت یک موقعیت صحیح در حین نشستن و ایستادن
• انجام تمرینات اصلاحی برای بهبود قدرت و انعطاف پذیری عضلات پشتی
• انجام تمرینات استقامتی برای کاهش وزن و بهبود شرایط متابولیکی

1. پیشگیری از تشدید بیماری:

• استفاده از داروهای ضد التهابی و ضد درد برای کاهش التهاب و درد
• رعایت یک موقعیت صحیح در حین خوابیدن و به دست آوردن یک تخت مناسب برای حفظ سلامتی ستون فقرات و عضلات پشتی
• استفاده از کمربند و کفش‌های مناسب برای حفظ سلامتی ستون فقرات و کمک به حفظ تعادل و استحکام بدن
• استفاده از روش‌های پاسخ به استرس مانند ماساژ، تمرینات تنفسی و یوگا برای کاهش استرس و روانی بودن بیمار
• درمان بیماری‌های مرتبط با کایفوزیس مانند آرتروز و آنکیلوزینگ سپینال برای کاهش تشدید کایفوزیس

درمان کایفوزیس

راه‌های درمان کایفوزیس ممکن است شامل ترکیبی از روش‌های غیر جراحی و جراحی باشد، بسته به نوع و شدت بیماری و وضعیت بیمار. در زیر به برخی از روش‌های درمان کایفوزیس اشاره شده است:

1. تمرینات فیزیوتراپی:
   تمرینات فیزیوتراپی مانند تمرینات استقامتی، تمرینات اصلاحی و تمرینات انعطاف‌پذیری می‌تواند به حفظ قدرت و انعطاف پذیری عضلات پشتی و ستون فقرات کمک کند. این تمرینات ممکن است باعث بهبود وضعیت بیمار شوند و در برخی موارد می‌تواند از پیشرفت بیماری جلوگیری کند.
2. داروها:
   داروها مانند ضد درد‌ها، ضد التهاب‌ها، مسکن عضلانی و داروهای ضد اسپاسم می‌توانند به کاهش درد و التهاب ستون فقرات کمک کنند. در برخی موارد، داروهای تعدیل‌کننده روی شناخت و داروهای ضد اضطراب نیز ممکن است به کاهش تنش و استرس در بیماران کایفوزیس کمک کنند.
3. روش‌های تسکین درد:
   روش‌های تسکین درد مانند ماساژ، ترکیبات گیاهی، تزریقات موضعی و یا داروهای مسکن موضعی می‌توانند به کاهش درد پشت و ستون فقرات کمک کنند.

درمان با جراحی

جراحی کایفوزیس معمولاً در صورتی انجام می‌شود که بیماری به مرحله شدیدی رسیده باشد و روش‌های درمانی غیرجراحی نتوانسته باشد بهبودی را برای بیمار به ارمغان بیاورد. در این موارد، جراحی می‌تواند بهبودی قابل توجهی در علائم و کیفیت زندگی بیمار ایجاد کند.

برخی از روش‌های جراحی کایفوزیس عبارتند از:

1. فیوژن ستون فقرات (Spinal fusion):
   در این روش، دو یا چند استخوان ستون فقرات که در محل کایفوزیس قرار دارند، به هم متصل می‌شوند. این روش به کاهش درد، بهبود عملکرد و استحکام ستون فقرات کمک می‌کند.
2. استفاده از دستگاه‌های فلزی (Metallic implants):
   در این روش، از دستگاه‌های فلزی مانند پیچ‌ها، پلاک‌ها و میله‌ها برای تثبیت استخوان‌های ستون فقرات استفاده می‌شود. این دستگاه‌ها کمک می‌کنند تا استخوان‌ها به خوبی متصل شوند و به کاهش درد و بهبود عملکرد بیمار کمک می‌کنند.
3. جایگزینی ستون فقرات (Vertebral replacement):
   در این روش، ستون فقراتی که در محل کایفوزیس قرار دارد، با یک ستون فقرات مصنوعی جایگزین می‌شود. این روش به کاهش درد، بهبود عملکرد و استحکام ستون فقرات کمک می‌کند.

مدت زمان نیازمند برای بازگشت به فعالیت‌های روزمره پس از جراحی به میزان عملیات و وضعیت بیمار بستگی دارد. با این حال، معمولاً بیماران پس از جراحی باید حداقل چند هفته تا چند ماه از فعالیت‌های سنگین ورزشی یا شغلی خودداری کنند. به علاوه، برای اطمینان از موفقیت جراحی و پیشگیری از بازگشت بیماری، باید برنامه‌ی تمرینات فیزیوتراپی را به دقت دنبال کرد.

استفاده از بریس

بریس‌های مربوط به کایفوزیس، تجهیزات پشتیبانی هستند که به بیماران کمک می‌کنند تا پس از جراحی کایفوزیس استحکام دهی و بهبودی سریع‌تری را تجربه کنند. برخی از بریس‌های مربوط به کایفوزیس عبارتند از:

1. کمربند پشتیبانی:
   این نوع بریس‌ها برای حمایت از استحکام ستون فقرات و کاهش درد پس از جراحی کایفوزیس استفاده می‌شوند. کمربند پشتیبانی به عنوان یک پوشش محافظ برای محل جراحی عمل می کند و به بیمار کمک می کند تا در زمان شفا پیدا کردن بیشترین امکانات تحرکی نیز ایمن باشد.
2. بریس های گردنی:
   این نوع بریس‌ها برای پشتیبانی از گردن و دستگاه عصبی در ستون فقرات استفاده می‌شوند. بریس های گردنی به عنوان پشتیبان و جلوگیری از حرکت نامناسب و بیش از حد گردن هنگامی که بیمار به خود باز می‌گردد، مفید هستند.
3. بریس های شانه:
   این نوع بریس‌ها برای پشتیبانی از شانه و حفظ استحکام ستون فقرات استفاده می‌شوند. بریس های شانه به عنوان پشتیبانی برای شانه و کمک به جلوگیری از حرکت نامناسب در زمان شفا پس از جراحی کایفوزیس، مفید هستند.
4. بریس‌های جانبی:
   این نوع بریس‌ها برای پشتیبانی از استحکام ستون فقرات در بخش‌های جانبی استفاده می‌شوند. بریس‌های جانبی به عنوان پشتیبانی برای بخش‌های جانبی و کمک به جلوگیری از حرکت نامناسب در زمان شفا پس از جراحی کایفوزیس مفید هستند.

بسته به نوع عمل جراحی کایفوزیس و وضعیت بیمار، پزشک معالج می‌تواند نوع مناسب بریس را به بیمار تجویز کند. همچنین، برای استفاده بهینه از بریس، باید دستورالعمل‌های استفاده و نگهداری را به دقت دنبال کرد.